Σύνορα - Πρόσφυγες - Αλληλεγγύη

Το 4ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Χίου, το οποίο οργανώνεται από τη «Λάθρα;» – Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου" στις 13 και 14 Ιουνίου στο Δημοτικό Κήπο της Χίου, ήταν η αφορμή για ένα διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα "Σύνορα - Πρόσφυγες - Αλληλεγγύη". Τα κείμενα αυτά θα διαβαστούν κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ και θα τυπωθούν σε τεύχος.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα:

"...Ετούτο το ποίημα είναι ένας τάφος

Γι’ αυτούς που δεν μετοίκησαν

Στο απέραντο γαλάζιο της σαρκοβόρας

Θάλασσας που μας περιβάλλει – έχει

μια μάντρα τριγύρω που είναι η ελευθερία σου ξένε...."

ο βιβλιοθηκάριος: 6ο Σύνταγμα Πεζικού

"...Κάποτε ίσως λέγαμε, ότι με κάποιους μπορεί να έχεις πολιτικές διαφορές, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά τουλάχιστον συμφωνείς σε κάποιες ελάχιστες κοινές αξίες. Το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στην αξιοπρέπεια, σε θεμελιώδη δικαιώματα. Όχι πια. Με αυτούς τους σαλτιμπάγκους που έκαναν πλακίτσα με τον ανθρώπινο πόνο δεν μας ενώνει απολύτως τίποτα κοινό. Άβυσσος μας χωρίζει."

το ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ:  Άβυσσος

"...Ξέρω ότι η λύση δεν θα έρθει ποτέ από δημοκρατικά εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο, όσο κατ’επίφαση τονίζεται η λέξη-στάχτη-στα-μάτια-και-τα-αυτιά «δημοκρατικά»   ξέρω ότι η αλλαγή δεν θα προκύψει από κάποιο «προφίλ» ή «στάτους» διαμεσολαβημένης επικοινωνίας ξέρω ότι τη διαφορά δεν θα την κάνει μια «διαδικασία» ή μια «μετενέργεια» ξέρω ότι την ανακούφιση δεν θα τη μοιράσουν άρχοντες τρυφηλοί και υποταγμένοι...αλλά,...."

Rubies andClouds – RoubinakiM : Κοινωνία μου, την εικόνα σου βλέπω και ΔΕΝ σου μοιάζω

"...Είναι απ’ αυτές τις σκέψεις που κάθονται στο στομάχι σαν βαρύ φαΐ και δεν σ’ αφήνουν ν' αναπνεύσεις. Ούτε το φαΐ θέλω να σκέφτομαι, μόνο να αναπνεύσω και πάλι. Να φτάσει η ανάσα μου στ' ακροδάχτυλα. Θα φύγω με τους γονείς μου για την Ευρώπη. Θα περάσουμε νύχτα τη θάλασσα μέσα σε μια βάρκα. Θα είναι σαν εκδρομή περιπέτειας. Έτσι λέει ο μπαμπάς. (Λέιλα, 13 χρονών, Χαλέπι)...."

Rubies andClouds – Nefosis: Δυο παιδιά κυνηγούν την ευτυχία

"...Προχωρούσε αγκομαχώντας από το βάρος που βήμα το βήμα γινόταν μεγαλύτερο. Προχωρούσε ως τη στιγμή που είδε αίμα να στάζει από το σώμα του. Όχι σταγόνες. Ποτάμι. Σταμάτησε, τη ρώτησε αν είναι καλά, εκείνη δεν απάντησε, γονάτισε και την ακούμπησε χάμω ανάσκελα. Μέσα από την ανοιχτή κοιλιά της είδε το παιδί να σαλεύει μια στιγμή μέσα στα αίματα, μέχρι που έσβησε κι αυτό. (...) Ένα χρόνο μετά, πήρε απόφαση να φύγει από το Ιράκ. Πρώτα Ιράν για μερικά χρόνια, μετά Τουρκία και τέλος εδώ. Παράνομα. Πέρασε κολυμπώντας σα σκυλί τον Έβρο με τα χαρτιά σφιχτά στα δόντια μέσα σε νάιλον σακούλα κι έφτασε μέχρι την Αθήνα·...."

Τσαλαπετεινός:Άμμος Χαλάσσης

"...Έχω σταματήσει από καιρό να διορθώνω τέτοια λάθη. Ίσως γιατί έμαθα πως όλοι οι άνθρωποι, όποια γλώσσα και να μιλάνε, απ’ όπου κι αν είναι, δακρύζουν για τα ίδια πράγματα, είτε το γράφουν ορθά, είτε με γιώτα."

Κυνοκέφαλοι : Είτε το γράφουν ορθά, είτε με γιώτα

"...Χθες βράδυ ένας αγαπημένος φίλος με έκανε κοινωνό της δικής του πραγματικότητας. Τα μαζεύει με τη γυναίκα, τα παιδάκια του, και φεύγει, γι’ άλλη γη γι’ άλλα μέρη... Η χώρα μας, πατρίδα μας, μάνα μας, ήταν πολύ αφιλόξενη γι’ αυτόν.

Το είπα στην κόρη μου και κούνησε απλά, στοχαστικά το κεφάλι. Οι περισσότεροι φίλοι της, και ιδίως οι λίγο μεγαλύτεροι φίλοι της φεύγουν, σε πορεία για το άγνωστο...

Πουλάκια διαβατάρικα, πουλάκια ξενιτεμένα...."

Ο Ήχος τουΑνέμου: Άνθρωποι διαβατάρικα πουλιά

"...Αν θέλαμε λοιπόν να συμπυκνώσουμε κάπως το τί σημαίνει μετανάστευση, είναι μια σκληρή αλλά πραγματική κίνηση των ανθρώπων που υπάρχει στη ζωή τους από πάντα και η αποτύπωσή της στα ιερά κείμενα είναι τέτοια που τρομάζει (ίσως) με την επικαιρότητά της. Ο άνθρωπος, ο μετανάστης, ο ανέστιος, είναι αυτός που έχει την ανάγκη και την αλληλεγγύη μας, γιατί όλοι μέσα στο βαθύ ποτάμι της ανθρωπότητας είμαστε ανέστιοι και η πατρίδα είναι κάτι που μας στερείται είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά...." 

Θρήσκευε και επαναστάτησε : Η μετανάστευση μέσα στα θρησκευτικά κείμενα